61 წლის ინვესტორმა, რომლის საპენსიო ფონდში (401(k)) დაგროვილი თანხა დაახლოებით 1.5 მილიონ აშშ დოლარს შეადგენს, ცოტა ხნის წინ მნიშვნელოვანი ფინანსური დახმარება გაუწია თავის 28 წლის ვაჟს. კერძოდ, მან ვაჟს 20,000 აშშ დოლარი გადასცა უფრო ახალი ავტომობილის შესაძენად, რის შემდეგაც ავტომობილის დარჩენილი ღირებულება შვილმა საკუთარი ძალებით დააფინანსა. ეს ფაქტი ასახავს მშობლის სურვილს, დაეხმაროს ზრდასრულ შვილს ცხოვრებისეული მიზნების მიღწევაში.
აღნიშნული ფინანსური ჟესტი, რომელიც ერთი შეხედვით კეთილშობილური ნაბიჯია, ინვესტორის პარტნიორის მხრიდან დისკუსიის საგანი გახდა. პარტნიორი მიიჩნევს, რომ მამა შესაძლოა ზედმეტად დიდ ფინანსურ მხარდაჭერას უწევს ზრდასრულ შვილს, მიუხედავად იმისა, რომ ვაჟი, მისივე განცხადებით, ფულად დახმარებას არასდროს ითხოვს. ეს სიტუაცია წარმოაჩენს დილემას, რომლის წინაშეც ხშირად დგებიან მშობლები: რამდენად და რა ფორმით უნდა დაუჭირონ მხარი შვილებს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც მათ თავად სოლიდური ფინანსური რესურსები გააჩნიათ, მაგრამ ამავდროულად სურთ შვილებში დამოუკიდებლობის წახალისება.
ეკონომიკური თვალსაზრისით, ზრდასრული შვილებისთვის გაწეული ფინანსური დახმარება ხშირად განიხილება, როგორც ოჯახური ფინანსური დაგეგმვისა და თაობებს შორის სიმდიდრის გადანაწილების ნაწილი. მსგავსი ტრანზაქციები შეიძლება გავლენას ახდენდეს როგორც მშობლების საპენსიო დანაზოგებზე, ისე შვილების ფინანსური დამოუკიდებლობის ტრაექტორიაზე გრძელვადიან პერსპექტივაში.
